Я ўстрывожу памяці гангрэну,
Цёплым сном зірну ў мой родны край
Ды нікога, мабыць, ня сустрэну:
Ці шукай сваіх, ці ня шукай.
А калісьці па зямлі хадзілі
Дарагія, блізкія мае.
Там ня курыць ладан у кадзіле,
I вячорны звон не паўстае.
Бяз крыжа й малітвы пахаваны
I сусед, і сябра, і сваяк.
I растуць ганебныя заганы –
Не сагнаць, ня сьцерці іх ніяк.
Там людзкія радасьці ў загоне,
Затыкаюць шпунтам слых і дых.
I старое падае ў прадоньне,
I ўстаюць пратэсты маладых...
Хрусткая ўстрывожаная памяць!
Праз гады любоў мяне вядзе.
Малады быў – i ня мог я ўцяміць,
Хто шчасьлівы ў горы і ў бядзе.
|
|
